نخستین قانون مطبوعات در ایران

در هجدهم بهمن ۱۲۸۶ شمسی نخستین قانون مطبوعات در پنجاه و دو ماده در مجلس شورای ملی تصویب شد. قانونی سختگیرانه که دست و پای نشریات را بسیار می بندد.

مفاد این قانون ‌کاملا ضد آزادی نشریات است و با پیچ و خم های فراوان آزادی نشریات را از بین می‌برد.

مفاد نخستین قانون مطبوعات

براساس اصل ۲۰ از قانون اساسی همه ی مطبوعات به جز کتب ظلال و مواد مضره بر علیه دین مبین، آزاد و هر نوع ممیزی درون آن ها ممنوع می باشد اما هر زمان مطلبی بر خلاف قانون مطبوعات درون آن ها انتشار یابد، نشریه منتشر کننده یا نویسنده آن متن بر اساس قانون مطبوعات باید مجازات گردد.

چنان چه نویسنده، مشهور و ساکن ایران باشد نشر دهنده و طابع و موزع از تعرض مصون می باشند. مقرر می گردد طبع کتب و اعلانات و لوایح و روزنامجات تحت قوانین مقرره آزاد می باشند. هر فردی خواهان این باشد که مطبعه تاسیس نماید یا کتاب و جریده و اعلاناتی چاپ نماید یا اقدام به فروش مطبوعات نماید لازم است در ابتدا عدم تخلف از فصول این قوانین را در وزارت معارف با ضرورت رعایت شرع ملتزم و متعهد گردد.